زنی به اسم یلدا

یلدا اسم من است، اسم دوم من، اسمی که خودم انتخابش کرده‌ام، با بلوغ، مسئولیت‌پذیری و واقع‌بینی

یلدا می‌تواند اسم تو باشد، می‌تواند اسم هر زنی باشد

برای من یلدا زنی با ابروهای وسمه کرده و موهای شکن در شکن نیست که دست بر چانه در رؤیای مردی سوار بر اسب سپید فرو رفته باشد

یلدا اسم هر زنی در خیابان‌های تهران است، در سعادت‌آباد، تجریش، نازی‌آباد، یا محله خلیج، آنجا که گاهی شب و ستاره و گلوله یکی می‌شود

یلدا اسم هر زنی در هر کجای ایران است،

و اسم هر زنی در هر کجای جهان، در آمریکا، در هند، در افغانستان …

یلدا همیشه همراه با لبخند و انار و هندوانه نمی‌آید، یلدا گاهی خون آلود و گریان می‌آید، یلدا همیشه کنار خانواده تمام نمی‌شود، شب یلدا همیشه سالم نیستی، خوشحال نیستی، گاهی مورد تجاوز واقع شده‌ای، گاهی کتک خورده‌ای، گاهی اخراج شده‌ای و گاهی به جرم زن بودن تحقیر و توهین و تبعیض کشیده‌ای

اما یلدا می‌آید که بگوید امیدوار باشی و رؤیابین؛ و فراموش نکن رؤیابین

یلدا منم، زنی از نهایت شب

و برای من یلدا تلخی مکرر شب طولانی است، و فراموش نکن همراهی یک امید

امید به جهانی روشن‌تر، برابرتر، مهربان‌تر

برای آمنه، دختری که یلدا را با اسید روی صورتش شروع کرد

برای ستاره که لب‌هایش را نثار یلدایش کرده است،

برای زنانی از نسل مادرم که ندانستند عشق مردهایشان گاهی تجلی خشونت نمادین بود

برای زنان مهاجری که دور خاطرات وطنی می‌رقصند که به آنها خیانت کرده؛ با تجاوز، اسیدپاشی، خشونت فرهنگی و …

یلدا منم، من که از نهایت شب می‌آیم

یلدا منم، زنی ایستاده چشم در چشم روزگار،

من قربانی نیستم، به من توهین نکن

من روی پاهای خودم ایستاده‌ام، و من برای جهانی روشن‌تر مبارزه می‌کنم

یلدا منم

و سلاح من تفنگ نیست، خشونت نیست، رؤیابینی است

من خوابی می‌بینم از جهانی روشن‌تر، برابرتر و مهربان‌تر؛ حتی برای آنها که خشونت می‌کنند

یلدا منم

یلدا مبارک